Dag 6

Beste  Mzungu’s,

Wij hebben vandaag een ongeluk gehad…

Mzungu's is de wijze waarop mensen in Tanzania de blanke mensen welkom heten.  We hoeven onze entree slechts te openen en er hangen reeds tientallen kinderen om onze nekken. Deze kinderen schreeuwen Mzungu en geven informele handschuddingen, ook wel high five’s genoemd!

Zo ook op deze verhitte ochtend, toen we om half negen stonden te wachten op onze vervoer die dit keer slechts anderhalf uur te laat was. Want vandaag was de dag voor een dagje ontspanning aan het strand met de plezierig gestemde weeskinderen.

Op deze verhitte dag was het idee dat we met twee verwarmde bussen op weg zouden gaan, een bus voor de kinderen en een bus voor de Mzungu’s. De tweede bus had nog meer vertraging opgelopen, dus bij een heftig democratisch gesprek werd de keuze gemaakt om met slechts één bus naar bestemming te gaan. Het gevolg was dat wij als kippen in een hoenderhok werden gedrukt. Er waren maar liefst veertig gezichten in de bus te tellen. Dus als je nog geen claustrofobische klachten had, dan kreeg je die zeker op dit moment. Normaal is er geen problematiek met de ventilatie in deze bus. Aan de hand van het systeem ARKO (Alle Ramen Kunnen Open) is dit mogelijk gemaakt. Helaas werkt dit systeem alleen als de bus rijdend is, maar ook  het uitermate geschikte systeem ARKO valt uit in de file. Gelukkig was er halverwege de rit toch nog besloten een tweede bus te laten komen. Dit was een plezante opluchting!

Bonna had ons gisteren blij gemaakt met het nieuws dat we naar een  commercieel strand zouden gaan, hier zijn geen zeeëgels en is het veilig de zee in te gaan. We waren heel blij naar het strand te gaan, want we zochten wat verkoeling.

Eenmaal bij het strand aan gekomen, viel het ons direct op dat er aanzienlijk veel plastic lag. Dit hebben we al eerder waar genomen, want de Tanzanianen deponeren overal plastic.  Maar dat hielt ons niet tegen meteen een verfrissende duik te nemen! Helaas was het eb, dus het was eerst 200 meter wandelen naar het water. Eenmaal bij het water aan gekomen, waren we eindelijk aan onze duik toe.

De eerste stappen voelde aan als in een te heet bad stappen. De weeskinderen melden ons ook, dat de eerste meters waar slechts een minimaal laagje staat, de temperatuur van het water op kan lopen tot 45 graden. Dit is wel wat anders dan de Noordzee.Maar toen we een metertje of 60 de zee in waren, was de temperatuur van het water zeer plezant en zeer verfrissend.In het water zijn vele spelletjes gespeeld, onder andere een moddergevecht, wie het langst kan duiken, Rondo (over koppen met een bal in een cirkel).

Nu was het tijd voor ontspanning in de schaduw op het strand, elke seconde buiten de schaduw resulteerde in ondragelijke pijn aan voeten en andere ledematen. Hier hebben we de kinderen ook kennis laten maken met allerlei lekkernijen, onder andere pepernoten, hierbij werd de zwarte pieten discussie zeker niet vermeden.Na het vele voetballen, frisbeeën en gezellig kletsen (en stiekem toch een beetje ouwehoeren), was het tijd voor de lunch.

Hoelang moet je wachten als je één Nederlands uur en 22 Afrikaanse minuutjes bij elkaar op telt?? In Tanzania kom je er dus achter dat je dan 3 uur lang moet wachten op je eten!

Na wat aandringen en pushen bij het personeel door onze vriend Boaz, zoon van de bisschop. Kregen wij eindelijk onze maaltijd die bestaat uit patatjes en een halve kip. Het waren geen plofkippen.

Na het verorberen van deze heerlijke maaltijd onder het genot van een zeer plezant flesje soda doormiddel van een drinkstaafje, gingen we weer op weg naar het  weeshuis.

Toen we naar huis gingen begonnen zelfs al een paar mensen te zeuren dat ze het koud hadden. Dit was het resultaat van een lange dag in de zon met maar één keer je lichaam te boetseren met een van onze lichaamsberschermingsmiddelen. Ons lichaam was zodanig beschadigd door de UV belichting van de hemelse zon, dat ons lichaam zo rood uitsloeg als een kreeft in een aquarium van het Hilton hotel in Amsterdam. Zelfs onze Afrikaanse vrienden waren zeer bevreesd over onze zwaar aangetaste lichaamsdelen en ze maakte zelfs een vergelijking van een kreeft in het aquarium van het Hilton hotel in Dar es Salaam.

Na menig passen en meten hebben wij het voor elkaar gekregen het ieder van ons een plaats toe te wijzen in de bus. Onderweg was er vermaak doormiddel van het bewerken van het haar van sommige deelnemers aan deze reis. Het gevolg hier van was een chaos en veel geschater. Waardoor Ingrid Meinema besloot haar audio apparaat op het hoofd te monteren.  Waarop meneer Huiskes reageerde op informele wijze: Nu hoort ze helemaal niets meer! Waarop er nog meer geschater volgde.

Voordat wij het besef kregen, waren wij al gestopt bij het zeer luxueuze winkelcentrum The City Mall. Hier gingen Dhr. Abbes, Mevr. B. Bisschop en Dhr. Meinema levensmiddelen gingen halen voor het consumeren van de reisgroep. Waarop een gedeelte van de groep op onplezierige wijze zijn weg zocht richting de waterclosets. 

Onze vriend Boaz nodigde Dhr. Bekendam uit om de sfeer te proeven van The City Mall. Deze twee waren halverwege zeer verblijd hun vrienden Dhr. Courtz en Dhr. V.D. Veen aan te treffen. Hierop reageerde onze vriend Boaz en Dhr. Bekendam met een luid geschreeuw jegens onze vrienden met hun wijzende vingers,  met de hiervolgende tekst: 'Mzungu’s, Mzungu’s, Mzungu’s, Mzungu’s’.Hierdoor keken de medebezoekers verbouwereerd naar Dhr. Bekendam die tevens ook een Mzungu is. Na de zware vertwijveling werd er luid geschater ingezet door de omstanders, die deze grap zeker konden waarderen.

De rekening werd betaald en we konden onze reis weer voortzetten. We verplaatsten ons voertuig in de richting van de zeer bezette autoweg.  Het rijden op deze wegen gebeurt op zeer frappante wijze, dus ook dit keer raasde de medeweggebruikers ons aan zowel de linker als de rechter rijstrook voorbij. Het gevolg hiervan was dat wij zonder toedoen van onze uitermate goede chauffeur de rechter achterzijde van de hard remmende stadsbus rechts toucheerden. Helaas was onze linker voorzijde zwaar toegetakeld en konden wij onze reis niet voortzetten…..

Beide chauffeurs gingen met elkaar in conclaaf, dit resulteerde in een plotselinge wending van de sfeer ter plekke. Onze kelen werden reeds geschraapt en we mochten het hele fenomeen vanaf een afstand bezichtigen. Nadat enkele toeschouwers de situatie hadden bezichtigd, werd het andere verkeer om ons heel geleid. Enkel was onze linkervoorzijde beschadigd en was er geen verdere schade verricht aan de stadsbus.  Vanwege deze uitkomst konden wij gelukkig onze wegen weer hervatten om vervolgens heelhuids aan te komen bij het weeshuis.

Het is een geweldige dag geweest, de kinderen vonden het geweldig!

Geschreven door Gerlo Bekendam en Bas Meinema.

Groeten van de meiden met rode beentjes.

Liefs uit Tanzania!

Uitspraken van de dag:

“Vanmorgen in dameskamer 2, Barbara werd gillend wakker: EEN AAAAP!! Fije: Sorry mijn doekjes vielen naar beneden.”

“ik heb het koud” (Iris)

“Wie een kuil graaft voor een olifant, moet diep graven” (Gerlo)

PS:

Gertjan mist fleur ook ;)